BRDM
BRDM-2, ros. Бронированная Разведывательно Дозорная Машина-2 (БРДМ-2) – opancerzony pojazd rozpoznawczo-patrolowy konstrukcji radzieckiej II generacji, następca pojazdu BRDM-1.
Z przodu opancerzonego kadłuba znajduje się kabina załogi mieszcząca dwa fotele z systemem regulacji położenia dla kierowcy i dowódcy oraz radiostację, za kabiną kierowania znajduje się przedział bojowy nad którym zamontowano obrotową wieżę zunifikowaną z transporterem BTR-60 ze stanowiskiem strzelca oraz miejscem dla zwiadowcy. Za przedziałem bojowym, z tyłu pojazdu znajduje się przedział napędowy z silnikiem mającym większą moc niż w BRDM-1 (140 KM zamiast 90 KM), do którego istnieje dostęp z przedziału bojowego dzięki specjalnym włazom. Takie rozwiązanie sprawia, że załoga w razie ewentualnej awarii nie musi opuszczać pojazdu i narażać się na ostrzał przeciwnika. W przedniej części kadłub posiada dwa włazy. BRDM-2 posiada reflektor podczerwieni, podczerwone światła drogowe oraz filtr NBC co ułatwia skryte działanie w nocy bez konieczności używania zwykłych reflektorów drogowych, które byłyby widoczne dla wroga. Pojazd posiada dwie pary kół i centralny system regulacji ciśnienia opon przydatny do poruszania się w każdym terenie, a także dodatkowe koła w środkowej części kadłuba, ułatwiające pokonywanie rowów i nasypów. BRDM-2 posiada również pędnik wolnoodrzutowy do poruszania się w wodzie.
Produkcję seryjną uruchomiono w 1963 roku w Arzamaskiej Fabryce Maszyn. Po raz pierwszy zaprezentowano go publicznie w 1966 roku. Był używany w ponad 45 krajach. Pojazd trafił na wyposażenie Armii Radzieckiej oraz innych armii Układu Warszawskiego w tym Ludowego Wojska Polskiego (LWP), w którym znalazło się ponad 691 szt. tego pojazdu w różnych wersjach (m.in. 450 pojazdów rozpoznawczych, 191 wyrzutni pocisków p-panc 9M14 Malutka, 18 wyrzutni pocisków p-panc 9M113 „Konkurs”, 32 pojazdy rozpoznania skażeń chemicznych RChB oraz pojazdy dowodzenia i wyrzutnie rakiet p-lot 9K31 Strzała-1)
